เรื่องของเจย์

"ทำไมชีวิตมันยากลำบากอย่างนี้นะ?" คำถามที่หลายคนคงเคยถามตัวเองมาก่อน แต่ความจริงแล้ว ที่ถูกคือ "ทำไมคนเรามันต้องทำให้ชีวิตยากลำบากด้วย?" ต่างหาก

ฉันกลับมาที่เมืองไทย เพราะว่าฉันไม่สามารถจะอยู่ที่เกาหลีอย่างมีความสุขได้อีก เนติเซ่นเกาหลีทำให้คนที่ฉันให้ความสำคัญต้องเสียใจ ทีวีเกาหลีตัดสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันยิ้มได้หัวเราะได้ออกไป สังคมเกาหลีทำให้คำว่า "ความเจริญ" เป็นเพียงแค่เรื่องหลอกลวง... ความเจริญทางจิตใจอยู่ที่ไหน?

ครั้งแรกที่ฉันเหยียบพื้นดินเกาหลี เสียงขากถ่มน้ำลายทำให้ฉันขยะแขยง กองอาเจียนทุกเช้าวันสุดสัปดาห์ยังคงประสบความสำเร็จในการบั่นทอนพลังชีวิตของฉันสม่ำเสมอ และการเดินชนกันบนถนนกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับฉันไปในที่สุด

สังคมที่ปราศจากการขอโทษ สังคมที่คนส่วนใหญ่เย็นชาต่อกัน สังคมที่หยิ่งทะนงในเอกราชที่ได้รับมาจากญี่ปุ่น แต่ไม่สามารถทำลายเอกราชของเกาหลีเหนือและรวมประเทศได้

คนเกาหลีเย็นชากันเอง... แล้วคนต่างชาติล่ะ?

ฉันเป็นคนอ่อนแอ... คนส่วนใหญ่มักไม่รู้ แต่จริงๆ แล้ว ฉันเป็นคนอ่อนแอ

การที่ผู้คนเดินเข้ามาชนมากระแทกทำให้ฉันเจ็บปวด ฉันเจ็บปวดที่ว่าคนเราทำกันแบบนี้ และฉันยังเจ็บปวดที่ว่าฉันใช้เวลาเพียงไม่นานในการกลายเป็นหนึ่งในคนพวกนั้น คนที่ปราศจากหัวใจเหล่านั้น

ผู้ชายที่กักขฬะ ผู้หญิงขี้โวยวายและหยิ่งทะนง คนแก่ที่วางตัวเป็นเจ้าของประเทศ...

นี่หรือประเทศที่เทคโนโลยีก้าวล้ำ?

การที่ผู้คนทำเหมือนกับฉันบ้าใบ้ทำให้ฉันเจ็บปวด ให้ฉันพูดภาษาเกาหลีดีเท่าไรเขาก็คงไม่ได้ยิน คนเกาหลีส่วนมากใช้ภาษามือกับคนต่างชาติ หรือไม่ก็ภาษาสากลในสำเนียงท้องถิ่น ภาษาอังกฤษที่ใช้กันในเกาหลีนั้นมีความหมายแปลกประหลาดเสียจนเจ้าคนจากประเทศที่พูดภาษาอังกฤษยังฟังไม่เข้าใจ แต่ด้วยความหยิ่งทะนงในโครโมโซมนั้นทำให้สีหน้าที่แสดงความอวดฉลาดออกมานั้นยิ่งเป็นการดูถูกดูแคลนคนต่างชาติยิ่งขึ้นไปอีก

การเป็นคนต่างชาติในเกาหลีทำให้ฉันเจ็บปวด จริงอยู่ คนดีมีอยู่ทั่วโลก และคนดีในเกาหลีก็ทำให้ฉันมีความสุขกับชีวิตมากขึ้น การที่รู้ว่ามีคนดีๆ อยู่บนโลกมันช่างเป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆ กลับกัน สิ่งที่น่าเศร้าใจก็ให้ความรู้สึกที่กระอักกระอ่วนกับการใช้ชีวิตมากพอๆ กัน

ฉันเคยคิดว่าคนต่างชาติจากประเทศในแถบนี้เท่านั้นที่ถูกมองอย่างกดขี่ เพระคนเกาหลีดูจะสรรเสริญกราบไหว้คนที่พูดภาษาอังกฤษกันถ้วนหน้า แต่ความจริงแล้ว ไม่ว่าคุณจะมาจากชาติใดก็ตาม คุณจะได้รับการดูถูกจากคนเกาหลีไม่มากก็น้อย ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ความไม่มีมารยาทของคนเกาหลีนั้น ทำให้ฉันสุดทนเกินจะบรรยายจริงๆ

เจย์ เป็นนักร้องในเกาหลี และอย่างที่หลายคนรู้ สิ่งที่เกิดขึ้นกับเขามันไม่ยุติธรรม และหลายคนยังคงออกมาให้ความเห็นเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ รวมไปถึงความเห็นเกียวกับความเห็นต่อเหตุการณ์นี้อย่างไม่จบไม่สิ้น บ้างต้องการความยุติธรรม บ้างต้องการคนผิด บ้างก็ขอร้องให้ยกโทษ บ้างก็เหนี่ยวรั้งไม่ให้ไป

โลกนี้ไม่มีความยุติธรรม เจย์ไม่ใช่คนผิด ไม่จำเป็นต้องมีใครออกมายกโทษ และการเหนี่ยวรั้งเขาไว้ในเกาหลีก็เป็นเรื่องไร้สาระ

ฉันเป็นคนหนึ่งที่มีความคิดเดียวกันกับเจย์ในสมัยนั้น ทุกสิ่งที่เขาคิดในตอนนั้น เหตุผลที่เขาเกลียดสภาวะรอบตัว... ทุกอย่าง... มันยังอยู่ในหัวฉันจนกระทั่งวันสุดท้ายในเกาหลี ฉันคิดอย่างที่เขาเคยคิด ฉันเป็นคนที่เขาเคยเป็น ฉันอยู่ในสถานะที่เขาเคยอยู่ ความเจ็บปวดที่เขารู้สึกจึงเป็นสิ่งที่ฉันได้รับมาอย่างช่วยไม่ได้ สิ่งที่ครอบครัวของเขาต้องประสบ...

แม่เขาจะรู้สึกยังไงนะ... คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวของฉันตลอดคืนที่เจย์อยู่บนเครื่อง

ความรู้สึกที่อย่างปกป้องสิ่งที่รักที่สุดในโลก แต่ทำไม่ได้...

ถ้าเป็นฉัน พ่อของฉันก็คงจะรู้สึกอย่างนั้นเช่นกัน

ทรมาน...

เจย์เลือกสิ่งที่ดีทีสุดแล้ว เป็นฉัน ฉันก็จะทำอย่างเดียวกัน

คนบอกว่าเจย์ยอมแพ้เร็วเกินไป... แล้วถ้าเป็นคุณ คุณจะทนได้นานแค่ไหน? มีคนล่ารายชื่อให้คุณไปตาย มีคนรังเกียจคุณและครอบครัว มีคนขยะแขยงกับการมีชีวิตอยู่ของคุณ

สิ่งที่เกาหลีต้องการ คือ สิ่งนี้... "ช็อค" เกาหลีต้องช็อค ถึงจะจำเป็นบทเรียน

สิ่งที่เจย์เคยเขียนเป็นความจริง ทางที่ดีเกาหลีควรเอาเวลาไปปรับปรุงวัฒนธรรมให้คนต่างชาติไม่สามารถว่าได้ ดีกว่าที่จะมาดูหมิ่นพวกเขาที่กล้าเขียน "ความจริง"

My Space มีชื่อว่า My Space เพราะมันเป็นพื้นที่ของเขา... ของเจย์... การที่เจย์ถูกโจมตีอย่างนี้ เหมือนการถูกตำรวจจับเพราะไม่เก็บขี้หมาที่ลานบ้านมากกว่า

น่าเสียใจ... น่าเสียใจที่สุด

ไม่มีใครที่สมควรโดนโจมตีอย่างนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนที่มีคุณสมบัติทุกอย่างที่จะประสบความสำเร็จ คนที่มีคุณภาพในสายอาชีพ คนที่มีคุณค่าต่อสังคม... เจย์ไม่ควรจะต้องเจ็บปวดอย่างนั้น และการที่ต้องมองดูเขาเจ็บปวดเป็นเรื่องยากสำหรับฉัน เพราะเจย์ไม่ใช่คนอ่อนแอ การที่ต้องเห็นคนที่ไม่เคยแพ้ ยอมแพ้ การที่ต้องเห็นคนที่มักไม่ร้องไห้ ร้องไห้ การที่ต้องเห็นคนที่ในอดีตนั้นคือฉันในวันนี้หมดความมั่นใจและเลือกที่จะเดินจากไป เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก

สิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น ได้เกิดขึ้นแล้ว และการตัดสินใจของเจย์ก็เป็นเรื่องที่น่านับถือ

Jay, you made the right decision and I hope that you can enjoy every moment from now on... You made my life in Korea easier to swallow. You gave me laughter when I needed one. Your presence on stage captured me in the way that other performers' couldn't. You're talented! Never forget that, alright? It'd be an honor for me as an audience to be able to listen to your music again. 'Til then, good luck. Wish you the best of everything.

อย่าเรียกร้องให้เขากลับมาเลย อย่างคาดหวังอะไรอย่างนั้น เพราะมันจะยิ่งเพิ่มความกดดัน ถ้าเขาแข็งแรงพอแล้วเขาก็คงจะกลับมาเอง