(กะลายิ่ง)เล็ก(ชีวิต)นั้น(ยิ่งสวย)งาม(?!)

มีคนบอกไว้ว่า 'เล็กนั้นงาม' ...

ปิดเทอมนี้ ฉันกลับมาที่บ้าน
บ้านของฉันนั้นไม่สามารถให้ความรู้สึกที่เหมือนกับ 'บ้าน' ได้อีกต่อไป
เป็นเพียงสิ่งปลูกสร้างแห่งหนึ่งเท่านั้น

เป็นเวลาแปดเดือนแล้ว นับตั้งแต่ฉันเดินทางไปกรุงโซล
อยู่คนเดียว ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง
นิยามของคำว่า 'บ้าน' ตลอดช่วงเวลานั้นจึงหมายถึง พื้นที่สี่เหลี่ยมเล็กๆ เท่านั้น

วันนี้ ฉันกลับมาที่บ้านหลังเดิมที่เมืองไทย
บ้านช่างดูกว้างขวางอย่างน่าประหลาด จะหยิบจับอะไรก็ดูไม่สะดวกไปเสียหมด
และห้องนอนก็กลายเป็นห้องเก็บของไปเสียด้วย
ใช่สินะ... ฉันหายไปนานจริงๆ

ฉันหายไปจากชีวิตของทุกคนที่นี่เป็นเวลานานจริงๆ ด้วย
เก็บตัวอยู่ในห้องเล็กๆ
ความสุข ความทุกข์ รอยยิ้มและน้ำตา สามารถหาได้ในที่แห่งนี้

กลับมาเมืองไทยได้สักพักแล้ว
แต่ยังคงรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก
เป็นความคุ้นเคยที่มีความห่างเหินเจือปน
เหมือนอยู่ผิดที่ ผิดเวลา

หนังสือพิมพ์ที่วางอยู่ตรงหน้า เป็นเพียงสิ่งพิมพ์ที่ทำให้มือเลอะ
แต่ละคอลัมน์ไม่ได้มีแก่นสารอะไรเป็นพิเศษ
ฉันยอมอ่านจดหมายของเพื่อนซ้ำไปมา ดีกว่าจะมานั่งรับรู้ความเป็นไปเหล่านี้

อินเตอร์เน็ตที่ว่าเร็ว เป็นเพียงสิ่งประดิษฐ์ด้อยค่า เมื่อเทียบกับอินเตอร์เน็ตที่เกาหลี
ฉันไม่สามารถติดต่อสื่อสารตามใจอยากได้เหมือนก่อน
น่าอึดอัดจริงๆ

ร้านกาแฟที่นี่ดูน่าหนวกหูเป็นพิเศษ ทั้งๆ ที่ไม่ได้มีอะไรแตกต่างออกไป
หรือจะเป็นเพราะว่าฉันเข้าใจที่ทุกคนพูดกันนะ
ไม่สิ ไม่ว่าที่ไหน คนน่ารำคาญก็มีอยู่ไม่น้อยไปกว่ากัน
แต่ช่วงนี้ฉันไม่สามารถเขียนบทความดีๆ สักเรื่องได้เลย

ฉันคิดถึงกะลาสี่เหลี่ยมเล็กๆ ของฉัน
ชีวิตคนเราไม่จำเป็นต้องรับรู้อะไรมากมายหรอก
ไม่ต้องแสวงหาเรื่องวุ่ยวายใส่ตัว
แค่แสวงหา 'ความสุขเล็กๆ' ก็น่าจะพอแล้ว